Πέτρος ο ποδηλάτης

Ήτανε η ώρα που έπρεπε να παρω το φαγητό των παιδιών από το γραφείο της Μητρόπολης. Εκεί ήταν που συνάντησα τον Πέτρο. Ένα νέο παλικάρι που φώναζε απο μακριά «ταξιδιώτης». Γύριζε λέει την Ελλάδα με ποδήλατο για δεύτερη φορά και ο δρόμος του τον έφερε στο Φουρφουρά ώστε τελικά να ανέβει στο Ψηλορείτη. Και επειδή ήταν γείτονας Μακεδόνας (από Καβάλα) αρχίσαμε να τα λέμε για τα μέρη μας. Και γιατί ρε Πέτρο πήρες το ποδήλατο σου και βγήκες στο σεριάνι; Γιατί Άγγελε ένα πράγμα έχω στο μυαλό μου. Μια φράση του Καζαντζάκη που λέει «φτάσε όπου δε μπορείς». Κάπου εκεί ήταν που γυάλισε το μάτι μου. Βλέπετε από φέτος το καλοκαίρι που διάβασα την αναφορά στον Γκρέκο αυτή η φράση με είχε στοιχειώσει όσο τίποτα άλλο. Είχε γίνει ένα αόρατο χέρι που με έσπρωχνε σε κάθε στιγμή. Μάλιστα την ίδια μέρα αυτή η φράση θα έμπαινε γρίφος  σε ένα σχολείο της Αθήνας με το οποίο θα επικοινωνούσαμε. Όταν τα είπα όλα αυτά στον Πέτρο, είδε και το γρίφο , αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ποια είναι αυτή η  ενέργεια που δένει τους ανθρώπους..Για να μη σας τα πολυλογώ ο Πέτρος μίλησε στα παιδιά με δυό κουβέντες (που πιστέψτε με δεν είναι χαρακτηριστικό ενός δασκάλου) για το «ταξίδι¨του και μας έφερε να δούμε τη χελώνα, το ποδήλατο του. Όπου και να είναι, όπου και να πηγαίνει ελπίζουμε να είναι καλά και πάντα να βάζει στόχους μεγαλύτερους από τα μπορώ του..