Μια συννεφιασμένη φουρφουριανή μέρα, η αγαπητή κυρία Μαρία έλειπε από το σχολείο γιατί ήταν άρρωστη. Για να μη μείνει λοιπόν η τάξη έτσι, λέω στη μαθήτρια μου τη Νίκη: Βρε Νίκη δε πας εσύ να κάνεις μάθημα στα παιδιά; Και έτσι πήγε. Αυτό το μικρό γεγονός ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει τη δημιουργία ενός προγράμματος αλληλοδιδακτικής το οποίο έμελλε να ξεμυαλίσει όλα τα μαθητούδια μας. Αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να δηλώσουν τι θέλουν να διδάξουν, σε ποια τάξη θέλουν να το διδάξουν και να συννενοηθούν με τον εκπαιδευτικό της τάξης ή το γυμναστή του σχολείου για να οργανώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τη διδασκαλία τους. Και φυσικά δε μπορούσε να λείπει το νηπιαγωγείο μας, όπου έγινε αποδέκτης πολλών μικρών εκπαιδευτικών. Μέσα σε δύο εβδομάδες πάνω από δέκα διδασκαλίες έλαβαν χώρα. Μαθηματικά, Γλώσσα, παραμύθια, πλαστελίνες, κάμψεις, κοιλιακοί, αρχαίοι πολιτισμοί και ότι άλλο βάζει ο νους του κάθε μαθητή, γίνονται αντικείμενο διδασκαλίας για τους υπόλοιπους 🙂 Εμπρός πίσω λοιπόν που έλεγε και ο Ουδεπόποτας.
Το σχολείο της φύσης και των χρωμάτων.. 